تقریباً اما نه کاملاً به موقع برای هالووین، اخترشناسان روز جمعه اعلام کردند که نزدیکترین سیاهچاله شناخته شده را کشف کرده اند. این یک غول بزرگ است، پوسته ای از پوچی خمیازه می کشد که 10 برابر خورشید جرم دارد و به همان اندازه که زمین از ستاره ما دور است از ستاره خود دور می شود.
اما نگران نباشید: این سیاهچاله در فاصله 1600 سال نوری از ما، در صورت فلکی Ophiuchus قرار دارد. نزدیکترین سیاهچاله شناخته شده بعدی در فاصله 3000 سال نوری از ما در صورت فلکی مونوسروس قرار دارد. چیزی که این سیاهچاله جدید را از 20 سیاهچاله دیگر که قبلاً در کهکشان راه شیری شناسایی شده است متمایز می کند، علاوه بر نزدیکی آن، این است که هیچ کاری انجام نمی دهد – ستاره نزدیک را به هلاکت نمی کشاند، گرانش همه چیز را که در نزدیکی است مصرف نمی کند. بلکه سیاهچاله خفته است، قاتل خاموشی که منتظر جریان های فضا برای تغذیه آن است.
سیاهچاله ها اجسامی به قدری متراکم هستند که بر اساس نظریه نسبیت عام اینشتین، حتی نور نیز نمی تواند از آنها فرار کند. این آنها را به جذاب ترین و خشن ترین پدیده های طبیعت تبدیل می کند. هنگامی که آنها تغذیه می کنند، می توانند به درخشان ترین اجرام در جهان تبدیل شوند، زیرا گاز، غبار و ستارگان حتی کوچکتر پاره می شوند و تا حد تابش گرم می شوند و با نزدیک شدن به دروازه های ابدیت انرژی به بیرون می ریزند.
بیشتر هر کهکشانی دارای یک سیاهچاله بسیار پرجرم میلیون ها یا میلیاردها برابر جرم خورشید است. دانشمندان مطمئن نیستند که از کجا آمده اند. تصور می‌شود سیاه‌چاله‌های کوچکتر از ستارگان عظیمی که به پایان عمر هسته‌ای خود رسیده‌اند و فرو ریخته‌اند، شکل می‌گیرند. احتمالا میلیون ها سیاهچاله در کهکشان راه شیری وجود دارد. آنها معمولاً خود را با پرتوهای ایکسی که در سیستم‌های دو ستاره‌ای از همراهان خود خارج می‌کنند، می‌شناسند.
اما در مورد سوراخ‌های خفته، آن‌هایی که در حال حاضر آتش سرفه نمی‌کنند، چطور؟ کریم البدری، اخترفیزیکدان مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونیان، چهار سال است که در جستجوی چنین شیاطین پنهانی بوده است. او این سیاهچاله را با بررسی دقیق داده‌های فضاپیمای GAIA آژانس فضایی اروپا، که موقعیت، حرکات و دیگر ویژگی‌های میلیون‌ها ستاره در کهکشان راه شیری را با دقت بسیار عالی ردیابی کرده است، پیدا کرد.
دکتر. البدری و تیمش ستاره ای را کشف کردند که تقریباً مشابه خورشید ما بود، که به طرز عجیبی می لرزید، گویی تحت تأثیر گرانشی یک همراه نامرئی بود. برای بررسی بیشتر، محققان تلسکوپ Gemini North را در بالای Mauna Kea در هاوایی هدایت کردند، که می‌توانست سرعت و دوره این تاب خوردن را اندازه‌گیری کند و بنابراین جرم نسبی اجرام درگیر را تعیین کند. این تکنیک مشابه فرآیندی است که طی آن اخترشناسان تکان‌های ستارگان را برای تشخیص وجود سیارات فراخورشیدی در مدار آن تجزیه و تحلیل می‌کنند – به جز این بار که معدن بسیار بزرگ‌تر بود.
نتایج آنها و محاسبات بعدی با یک سیاهچاله با جرم 10 خورشیدی که توسط ستاره ای شبیه به ستاره ما به دور آن می چرخد، مطابقت داشت. نام آن را Gaia BH1 گذاشتند.
“منظومه شمسی را بگیرید، یک سیاهچاله را در جایی که خورشید است و خورشید را در جایی که زمین است، قرار دهید و این منظومه را به دست خواهید آورد.” البدری در انتشار خبری از آزمایشگاه ملی نوری و فروسرخ که تلسکوپ شمالی Gemini را اداره می کند، گفت.
او و همکارانش در مقاله‌ای که در روز چهارشنبه در Monthly Notices of منتشر شد، نوشتند: «این نزدیکترین سیاهچاله شناخته‌شده با ضریب سه است و کشف آن حاکی از وجود جمعیت قابل‌توجهی از سیاه‌چاله‌های خفته در دوتایی است. انجمن سلطنتی نجوم اخترشناسان گفتند که کشف جدید سؤالاتی را در مورد دانش احتمالی آنها در مورد چگونگی تکامل چنین سیستم های ستاره ای دوتایی ایجاد کرد. مولد این سیاهچاله باید ستاره ای با جرم حدود 20 خورشیدی بوده باشد. بر اساس تئوری‌های پیشرو، مرگ ستاره و تشکیل سیاهچاله متعاقب آن می‌تواند شامل یک انفجار ابرنواختر و فرآیندهای دیگری باشد که ستارگان کوچکتر دیگر در منظومه را به شدت مختل کند. پس چرا ستاره دیگر اینقدر عادی به نظر می رسد؟
“این سوال بسیاری را در مورد چگونگی شکل گیری این سیستم دوتایی مطرح می کند.” البدری در این خبر گفت: “و همچنین تعداد زیادی از این سیاهچاله های خفته در آنجا وجود دارد.”
