جورجیا اوکیف، & مدرنیزه& توسط MoMA

در بهار سال 1946 موزه هنرهای مدرن اولین نمایشگاه انفرادی خود را از یک هنرمند زن برپا کرد: نمایشی به گذشته نگر به کار جورجیا اوکیف نقاش آمریکایی. در آن زمان، O’Keeffe (1887-1986) به مدت سه دهه به طور منظم در نیویورک نمایش می داد، تنها زن (و قابل فروش ترین) عضو مجموعه استعدادهای اطراف فروشنده هنری و عکاس برجسته آلفرد استیگلیتز – که او نیز او بود. عاشق و بعد شوهرش

موفقیت اوکیف بیشتر مرهون تبلیغ استیگلیتز بود، به ویژه خواندن شهوانی او از نقاشی های او از مناظر و گل های نیمه انتزاعی به عنوان تجلی تمایلات جنسی زنانه. او با به نمایش گذاشتن برخی از عکس‌های صمیمی که از برهنه یا نیمه برهنه او در سال 1921 در گالری اندرسون گرفت، اوکیف را مانند اوکیف تثبیت کرد. در سال 1929، به لطف تلاش‌های استیگلیتز، اوکیف کاملاً وضع مالی خوبی داشت.

با این حال، نزدیک به 80 سال پس از گذشته نگر O’Keeffe MoMA، موزه توجه زیادی به او نکرد. مدرن با موج اکسپرسیونیسم انتزاعی وارد دوره پس از جنگ شد. در بازار پولاک و دو کونیگز بود. از سال 1946 دارایی O’Keeffe آن استبه طور ضعیف به 13 اثر رسیده است، از جمله پنج اثر از بنیاد و میراث هنرمند در اواسط دهه 90.

اما همه چیز تغییر می‌کند و تغییر «جورجیا اوکیف: دیدن زمان می‌برد» را به MoMA می‌آورد – نمایشی ازحدود 120 اثر روی کاغذ و هشت نقاشی از 1915 تا 1964 –به همراه مقداری اصلاح درس موزه می‌خواهد بازنمایی خود از هنرمندان زن گذشته و حال را افزایش دهد. همچنین باید تمرکز مبهوت خود را بر مدرنیسم اروپایی با به دست آوردن آثار غیراروپایی ها یا معطوف کردن توجه خود به آثاری که قبلاً در اختیار دارد کم کند. این شامل مدرنیست های آمریکایی در اوایل قرن بیستم می شود – به ویژه کسانی که از حلقه استیگلیتز بودند – که موزه تلاش های آنها را اغلب تا سال های اخیر در نزدیکی پله برقی ها یا آسانسورهای خود به نمایش گذاشته است.

اکنون MoMA می‌خواهد با تعریف میل او به تکرار تصاویر – مناظر، گل‌ها، دره‌های تگزاس غربی، پرتره‌ها، برهنه‌های زن، ستاره‌های شب – به عنوان یک «تمرین سریال»، اصول مدرنیستی اوکیف را ایجاد کند. (بیشتر هنرمندان تصاویر را به طور مداوم تکرار می کنند، اما نه به صورت سریال.) اگر بخواهید، چنین «سریالیتی» وسیله ای بود که او به وسیله آن نقوش خود را به سمت انتزاع سوق داد، یا مواد مختلف، در درجه اول زغال چوب، آبرنگ و پاستل را بررسی کرد. برای این منظور این نمایش مجموعه‌های مختلفی از تصاویر مرتبط را گرد هم می‌آورد – برخی برای اولین بار در دهه‌ها – که البته پاداش‌های خاص خود را دارد.

«تمرین سریال» معمولاً برای اشکال یا راهبردهای تکراری مینیمالیسم یا هنر مفهومی در نظر گرفته شده است. در اینجا، این اصطلاح ساختگی یا اجباری به نظر می رسد، گویی به عنوان مهر تاییدی برای ورود اوکیف به پانتئون مدرن مورد نیاز است. این دیدگاه دستاورد O’Keeffe را محدود می کند، به جای اینکه به آن شکل جدیدی بدهد، عناصر شناخته شده را دوباره مرتب می کند.

این نمایش که توسط سامانتا فریدمن، متصدی موما، و لورا نوفلد، محافظ کاغذ، سازماندهی شده است، دارای یک چیدمان زمانی و یک جلوه پراکنده و پراکنده است. به نظر می‌رسد که گروه‌بندی‌های آن از دو تا پنج و گاهاً آثار مرتبط بیشتر، بازتابی از بازه‌ی توجه کوتاه یا انبوهی از ایده‌ها و پاسخ‌ها از سوی هنرمند است. برخی از گروه‌بندی‌ها بسیار بهتر از گروه‌های دیگر هستند، که در مورد O’Keeffe وجود دارد. این چیدمان از میان دو گالری بزرگ عبور می‌کند که گالری اولی – جایی که آثار از سال 1915 تا 1918 در آن قرار دارند – به‌طور محسوسی قوی‌تر از گالری دوم است که سال‌های 1922 تا 1964 را پوشش می‌دهد.

در یک افراط در میان اتحادهای موفق، سه ترکیب تقریباً یکسان، خطی و مسلماً رادیکال از سال 1916 وجود دارد: به ترتیب با زغال چوب، آبرنگ سیاه و آبرنگ آبی اجرا شده اند. این آثار با عناوین «نخستین ترسیم خطوط آبی»، «خطوط سیاه» و «خطوط آبی X» به‌طور برجسته در گالری افتتاحیه نمایش ظاهر می‌شوند و برخی از کم‌رنگ‌ترین موتیف‌های مدرنیسم غربی هستند که مکانی را برای اوکیف تضمین می‌کنند. در تاریخ خود آنها را می توان به عنوان پیش سازهای رسمی خطوط عمودی به نام “زیپ” در نظر گرفت، که بارنت نیومن اکسپرسیونیست انتزاعی با آنها زمینه های رنگی خود را در دهه های 1950 و 1960 تقسیم کرد. اما طبیعت به ندرت در نقوش اوکیف وجود ندارد. خطوط همچنین می توانند پرندگان آبزی لاغر قد بلند را تداعی کنند – برای مثال حواصیل.

یکی دیگر از سه اثر دیگر از نظر سبک و مهارت به یک افراط متضاد می رسد: سه پرتره ذغالی و یک پاستل بسیار واقع گرایانه O’Keeffe، از سر زیبا و ویژگی های ملایم نقاش برجسته آمریکایی Beauford Delaney، از سال 1943. آیا این تصاویر پیشرفت می کنند. هر راه سریالی؟ نه واقعا. به نظر می رسد که اوکیف اسیر دیلینی شده است. پرتره های او از او درجه ای از گرما را نشان می دهد که اغلب به این صراحت در آثار او بیان نمی شود.

همچنین برای اولین بار، در اولین گالری، هفت آبرنگ درخشان “ستاره عصر” هنرمند در سال 1917، در نوارهای وسیع عمدتاً قرمز، زرد و آبی، دوباره به هم پیوستند. (MoMA یکی از بهترین ها را دارد که به طور گسترده در تبلیغات نمایش استفاده می شود.) در این ها، O’Keeffe با یک افق ساده شروع می کند، آسمان را با یک ستاره زرد رنگ که به رنگ قرمز-نارنجی حلقه شده است فعال می کند و سپس به بررسی جلوه های تار آبرنگ می پردازد. در یک هشتم،“ستاره عصر”، منظره تار شروع به شبیه شدن به پای یک زن می کند و صحنه را برای هشت رندر آبرنگی ملایم از برهنه های زن محکم، روی دیوار مجاور آماده می کند.

سورپرایزهای قابل توجهی وجود دارد، هم سریالی و هم تکی. یکی از اولین زغال‌های این نمایش، یک تصویر بدون عنوان منفرد مربوط به سال 1915 از یک درخت یا گیاه تنها است که بر روی یک پایه کوچک از تپه‌ای رو به افقی دور بلند شده است. با سر به هنر نوو اشاره می‌کند، اما چهره‌های منزوی (یا صلیب‌های) کاسپار دیوید فردریش در لبه دریا را نیز بازتاب می‌دهد. این بیانگر ترجیح اوکیف برای تنهایی و مناظر وسیع جنوب غربی آمریکا است که برای اولین بار در حین تدریس در تگزاس پانهندل در 1912-14، دوباره در 1916-1918 و سپس در نیومکزیکو، که مکرراً از آن بازدید می کرد و محل زندگی اش بود، تجربه کرد. تمام وقت پس از مرگ استیگلیتز در سال 1946.

دو سری ناآشنا از طرح های مداد کوچک در ویترین ها مستقیمی هیجان انگیز دارند. هشت طرح از سال‌های 1916-1917، دامنه‌ها، فلات‌ها و دره‌های دره پالو دورو در تگزاس غربی را در خطوط منحنی و زاویه‌دار و نیم دایره‌های کوچک برای اسکراب صحرا دنبال می‌کنند. بعداً، شش نقاشی از سال 1956 نشان دهنده واکنش شگفت انگیزی به جبهه های صاف، گوشه های منحنی و اشکال تخیلی دیوارهای سنگی خشک باشکوه Sacsayhuamán، قلعه اینکاها در نزدیکی کوزکو، پرو است.

Raisonné کاتالوگ O’Keeffe، با ثروت خیره کننده هنری خود، دو نکته متضاد را در مورد نمایش MoMA بیان می کند. یکی اینکه آثار متعددی وجود دارد که شامل آنها می شودمی‌توانست تکامل را در گروه‌های خاصی نشان دهد و تصور متصدیان را از «عمل سریالی» اوکیف تقویت کند.

مورد دیگر این است که کاتالوگ raisonné O’Keeffe متنوع‌تر، کمتر محدودتر و ناراحت‌کننده‌تر از آنچه که عموماً شناخته شده است ارائه می‌دهد – به نوبه خود اکسپرسیونیستی، شبیه به هنر عامیانه یا در غیر این صورت خاص. برخی موزه‌ها باید مراقب باد باشند و اوکیف را روی دیوارهایش بکشند. اما این نیاز به درجه ای از اعصاب، عشق به تأثیر بصری و اختراع مجدد دانش است که به نظر می رسد تعداد کمی از موزه ها این روزها قادر به پذیرش آن باشند.

جورجیا اوکیف: دیدن زمان می برد

تا اوت 12 در موزه هنر مدرن، 11 West 53 Street، منهتن. (212) 708-9400; moma.org.