چند ساعت پس از رسیدن به کویوآکان – محله ای سرسبز، آرام و زیبا در بخش جنوب غربی مکزیکو سیتی – در اینترنت برای اجاره های بلندمدت در این منطقه جستجو می کردم. فانتزی محض بود که خانواده ام می توانستند آنجا نقل مکان کنند. به نظر می رسید که من و خانواده ام پایگاه ایده آلی برای کاوش در مکزیکو سیتی پیدا کرده بودیم، مکانی که همیشه دوستش داشتم. کویوآکان در کنار خیابان‌هایش با خانه‌های رنگارنگ و پوشش گیاهی پرورش‌یافته، واحه‌ای از آرامش است، تقریباً مانند جزیره‌ای که با انرژی پرجنب‌وجوش 24 ساعته پایتخت پرجنب‌وجوش کشور احاطه شده است.
جذابیت این محله برای قرن ها آشکار بوده است، مدت ها قبل از اینکه شهر مکزیکوسیتی آن را فرا بگیرد، در واقع قبل از اینکه حتی یک روستا باشد. گفته می‌شود که فاتح هرنان کورتس در حدود سال 1520 (پس از تخریب پایتخت آزتک) در اینجا زندگی می‌کرده است. کویوآکان در قرن نوزدهم به پایتخت ادغام شد و در سال 1928 به عنوان یک منطقه تعیین شد.
در اوایل و اواسط قرن بیستم، کویوآکان دهکده گرینویچ مکزیکو سیتی، مونپارناس آن بود. هنرمندان از سرتاسر جهان برای دیدن همتایان مکزیکی خود آمدند – و ماندند. بسیاری از تاریخ غنی این منطقه – و جادوی خاص آن – باقی مانده است و هنوز هم می توان آن را در خانه هایی که این افراد برجسته زندگی و کار می کردند مشاهده کرد. شاید این خرافات باشد که در مکان‌هایی که مرده‌ها در آن زندگی می‌کردند احساس نزدیک‌تر شدن داشته باشیم، اما اگر چنین است، خرافه‌ای است که بسیاری از مردم در آن مشترکند.
کاملاً تصادفی، خانه ای که در Airbnb یافتیم، استودیوی سابق نقاش خوزه اوروزکو، یکی از بنیانگذاران جنبش دیوارنگاری مکزیکی، گروهی شامل دیگو ریورا، دیوید سیکیروس و دیگران بود. روی دیوارها طرح‌ها و چاپ‌های اوروزکو، که در سال 1949 درگذشت، قاب‌بندی شده بود و قفسه‌های کتاب حاوی حجم‌هایی از بازتولید هنر او بود.
بسیاری از خانه‌هایی که ساکنان مشهور کویوآکان در آن زندگی می‌کردند به موزه تبدیل شده‌اند. خانه موزه ها ما را به دلیل کنجکاوی در مورد شرایط زندگی و دارایی های شخصیتی که مورد احترام یا متنفریم قرار می دهند. من دسته کارت داستایوفسکی را دیده ام، اولین پیش نویس های سخنرانی روزولت را خوانده ام، از کلبه نوشتن ویرجینیا وولف به سمت رودخانه ای که در آن غرق شده به زمین خیره شده ام. اگر باور داشته باشیم که ارواح هنوز در این سازه ها زندگی می کنند، آرزوی سکوت و خلوتی را داریم که به ما امکان می دهد آنچه را که آنها می گویند بشنویم.
مشهورترین خانه موزه این محله، کازا آزول آبی درخشان است، جایی که فریدا کالو بیشتر عمر خود را در آن گذراند و در آن مرد. در دهه‌های 1940 و 1950، او و ریورا میزبان هنرمندان مکزیکی، سوررئالیست‌های اروپایی، ستاره‌های سینما، مجموعه‌داران ثروتمند آثار هنری، مهاجران و پناهندگان سیاسی بودند.
زمانی که برای اولین بار از خانه دیدن کردم، مدت ها قبل از اکران فیلم با بازی سلما هایک، قبل از اینکه دنیا گرفتار چیزی شود که مکزیکی ها آن را فریدامانیا می نامند، که هیچ نشانه ای از ناپدید شدن در آن دیده نمی شود، من تنها بازدیدکننده بودم به جز یک کوله گرد کانادایی که گریه می کرد. از اتاقی به اتاق دیگر منتقل شد
اکنون این یک مقصد گردشگری بسیار محبوب است، تقریباً یک مکان زیارتی، با بلیط پیشرفته و (اغلب) انتظار طولانی برای ورود. می‌توانید قبل از ویترین‌هایی که حاوی لباس‌های فولکلور استادانه‌ای است که هنرمند پوشیده است، مکث کنید و از اتاق خواب او که تا حدودی شبیه زیارتگاه است دیدن کنید، اما احساس ارتباط شخصی با او در چیزی که کمتر به منزله تفریح خانه‌اش و بیشتر نمایش ادای احترام است، دشوار است. با یک مغازه کادویی و نقل قولی از پتی اسمیت که روی یک دیوار نوشته شده بود، کلماتی که وقتی کالو و ریورا از حیاط زیبا لذت می بردند نمی توانستند وجود داشته باشند.
با این حال، مطمئناً ارزش دارد که در میان جمعیت جسارت کنید، زیرا کالو مجموعه‌های بزرگی داشت – به ویژه از رتابلوها یا تصاویر مقدس که بسیاری از آنها نجات‌های معجزه‌آسا را نشان می‌دهند. علاوه بر این، نمی توانید فکر کنید که فریدا و دیگو از حضور، هیبت و توجه خشنود شده اند. هر دو جاه طلب بودند، هر دو عمیقاً به شغل و شهرت توجه داشتند.
هرکسی که می‌خواهد در مورد منیت ریورا بیشتر بداند، می‌تواند از موزه آناهواکالی (Museo Anahuacalli)، یک تاکسی نیم ساعته تا کاسا آزول بازدید کند. این بنای یادبود خارق‌العاده‌ای است که ریورا با کمک معمار خوان اوگرمن برای خود ساخت. این سازه که زمانی به عنوان استودیوی ریورا عمل می کرد، اکنون مجموعه ای از هنرهای پیش از کلمبیایی او را در ویترین هایی با نور چشمگیر به نمایش گذاشته است.
نویسنده بریتانیایی ربکا وست از این سازه وحشت زده شد و در مقاله ای که در «بازماندگان در مکزیک» در سال 2003 منتشر شد، در مورد آن به شکلی تاول آمیز (و خنده دار) نوشت: «بلوک های خاکستری سنگ توسط یک معمار انباشته شده است. او نوشت: اهرام آزتک در ذهن است. “وقتی به آن نزدیک شدیم، از پورتال های تشییع جنازه اش گروهی از مردم منتشر شد که چهره هایشان سفت شده بود با این احساس که دیدار هنوز تمام نشده بود، اما فقط کمی سفت بود، زیرا تقریباً تمام شده بود.” وقتی من آنجا بودم، یک فیلم هیجان‌انگیز در موزه در حال فیلم‌برداری بود و این بر ظلم و ستم می‌افزاید که توسط گروه فیلم‌برداری از اتاقی به اتاق دیگر تعقیب می‌شد که به یک گالری و سپس گالری دیگر نیاز داشت.
کازا آزول به هیچ وجه تنها خانه موزه ای نیست که می توان از آن بازدید کرد تا بفهمد کویوآکان در زمان دیگری چگونه بوده است – چه کسانی در اینجا زندگی می کردند و چه کار می کردند، جامعه ای که تشکیل می دادند. هنگامی که لئون تروتسکی انقلابی شوروی در سال 1936 وارد مکزیک شد، بدون اجاره در کازا آزول اقامت کرد. بعداً در تبعید خود به خانه مجاور در Avenida Rio Churubusco نقل مکان کرد، جایی که توسط یک مامور پلیس مخفی استالین ترور شد و اکنون نیز یک موزه است.
خانه تروتسکی نسبت به کازا آزول صحنه آرام تری است. همچنین حیاط دلپذیری دارد، جایی که آرامش نسبی و فضای فیزیکی آن، تصور دوره کوتاهی را که انقلابی – مرد تحت تعقیب در روسیه – در آنجا پناهگاه پیدا کرد، آسان‌تر می‌کند. شاید هاله غم انگیز آن از این واقعیت ناشی می شود که می توان میزی را دید که تروتسکی روی آن کار می کرد و احتمالاً زندگی نامه خود را درباره استالین می نویسد، زمانی که او توسط یک مأمور شوروی، معروف با تبر یخی کشته شد.
در اطراف حیاط، جایی که اتاق‌هایی برای نگهبانان تعیین شده برای محافظت از تروتسکی و کلبه‌هایی وجود دارد که خرگوش‌ها و جوجه‌های مورد علاقه‌اش را در آن نگهداری می‌کرد، اتاق‌ها دلپذیر اما اسپارتی هستند و در فروتنی و سادگی‌شان تاثیرگذار هستند. در مجاورت این خانه نمایشگاهی از عکس های تروتسکی و همکارانش و همچنین جدول زمانی از اوایل قرن بیستم تاریخ روسیه و مکزیک وجود دارد. آموختن این نکته آموزنده است که در زمانی که تروتسکی در آنجا زندگی می کرد، خانه اش با مزارع و زمین های کشاورزی در لبه محله و شهر همسایه بود. اکنون، درست بیرون درب او، بزرگراهی شلوغ است که می توان از آن برای رسیدن به مرکز تاریخی استفاده کرد.
در یک صبح روز هفته، من و خانواده‌ام تنها بازدیدکنندگان خانه‌موزه‌های مورد علاقه‌ام در کویوآکان، کاسا دل امیلیو فرناندز جادویی و جوی بودیم که به «ایندیو» معروف بود. در گوشه‌ای دوست‌داشتنی و به‌ویژه آرام کویوآکان، خانه سابق ستاره سینمای مکزیکی، که فقط آخر هفته‌ها باز است، به نظر می‌رسد که گردشگری و گذر زمان نسبتاً دست نخورده است.
«خانه-قلعه» که از سنگ آتشفشانی ساخته شده است، که بخش زیادی از یک بلوک مربعی شهر را اشغال می کند، در سال 1947 توسط فرناندز، کارگردان و بازیگری که تا زمان مرگش در سال 1986 بیش از 120 فیلم ساخته بود، طراحی و ساخته شد. گفته می شد که فیزیکال الگوی تندیس اسکار بوده است. او که از مادری بومی متولد شد (از این رو نام مستعار) او ادعا کرد که در انقلاب مکزیک جنگیده است و به ایالات متحده تبعید شد، جایی که در لس آنجلس زندگی کرد و راه خود را وارد تجارت سینما کرد و بعداً به مکزیک بازگشت.
این خانه که در اطراف حیاط عظیمی ساخته شده بود، زمانی برای دور زدن اسب‌هایی که فرناندز در فیلم‌هایش از آنها استفاده می‌کرد استفاده می‌کرد – او اغلب نقش گاوچران و انقلابی‌ها را بازی می‌کرد – این خانه اتاق‌های عمومی عظیم و غاردار دارد. از جمله مهمانان مهمانی های مجلل او کالو، ریورا و مرلین مونرو بودند. همه جا عکس های سه همسر ایندیو قاب شده است و در اتاق خواب سابق او عکس اولیویا دی هاویلند وجود دارد. به گفته راهنمای تور ما در خانه، بازیگر هالیوود پیشرفت های فرناندز را رد کرد زیرا او “بیش از حد زشت” بود. فرناندز سوگند یاد کرد که روزی دی هاویلند را «در پای خود» خواهد داشت، و وقتی دولت موافقت کرد که نام خیابان کنار خانه‌اش را به او بدهد، نام آن را دولچه اولیویا یا اولیویا شیرین گذاشت تا به وعده یا تهدید خود عمل کند.
این بناهای تاریخی مربوط به گذشته تنها دلیلی برای بازدید از کویوآکان نیست که دارای غذاهای عالی، باغ گیاه شناسی عظیم، یک زوکالو دلپذیر و بازارهایی برای غذا و صنایع دستی است. در اینجا، مانند بسیاری از مکزیک، گذشته و حال در کنار هم وجود دارند. در یک بعدازظهر یکشنبه آرام، در Jardín Centenario، یک گروه موسیقی برای چند زوج میانسال و مسن تر در حال رقصیدن نوعی سالسا-فاکستروت با وقار بودند. خانواده‌هایشان دور هم می‌نشستند، قهوه می‌نوشیدند، فنجان‌های الوت یا ذرت برشته می‌خوردند. بچه ها آب نبات چوبی تند را می مکیدند. هنوز ترافیک زیادی وجود ندارد و تصور اینکه سدان های لوکسی که در مسیر خود برای رساندن میهمانان به یکی از مهمانی های طولانی و شگفت انگیز امیلیو فرناندز در میدان مرکزی قرار دارند، سخت نیست.
اگر شما بروید
خانه موزه‌های کویوآکان پنجره‌ای به تاریخ غنی هنری و فرهنگی این محله ارائه می‌دهند. بازدید از آنها مقرون به صرفه است و به استثنای کازا آزول، معمولاً توسط گردشگران غرق نمی شوند. در اینجا نحوه پیدا کردن آنها آمده است:
کاسا آزول
Londres 247، Colonia del Carmen
ساعت کاری: سه شنبه، پنجشنبه تا شنبه، از ساعت 10 صبح تا 6 بعد از ظهر؛ چهارشنبه از ساعت 11 صبح تا 6 بعد از ظهر دوشنبه تعطیل است.
ورودی: روزهای هفته: 230 پزو (حدود 11.25 دلار)؛ آخر هفته: 270 پزو. بلیط را می توان به صورت آنلاین رزرو کرد و توصیه می شود این کار را انجام دهید.
موزه کازا د لئون تروتسکی
Avenida Río Churubusco 410، Colonia del Carmen
ساعت کاری: سه شنبه تا یکشنبه، از ساعت 10 صبح تا 5 بعد از ظهر
ورودی: 40 پزو
آناهواکالی
Museo 150, Colonia San Pablo Tepetlapa
ساعت کاری: سه شنبه تا یکشنبه، از ساعت 11 صبح تا 5:30 بعد از ظهر
ورودی: 80 پزو؛ رایگان با بلیط از Casa Azul
کاسا د امیلیو فرناندز
ایگناسیو ساراگوزا 51، کولونیا سانتا کاتارینا
ساعت کاری: شنبه و یکشنبه از ساعت 12 الی 17
ورودی: 100 پزو
جدیدترین رمان فرانسین پراز “The Vixen” است.
