با شکست فدرالیست ها به برتری دموکرات-جمهوری خواه رسید. مزرعه داران، برده داران، کشاورزان و بازرگانانی که حزب دموکرات-جمهوری خواه را در شش انتخابات متوالی به پیروزی رساندند، نقشی مهم در توسعه سیاسی و اجتماعی ایالات متحده به دست گرفته بودند.
ریموند ویلیامز، منتقد اجتماعی و ادبی، می‌نویسد: «اگر هژمونی فرآیندی است که طی آن یک طبقه رهبری سیاسی، فکری و اخلاقی را بر کل جامعه به دست می‌آورد و سپس اعمال می‌کند – «تا چنان عمقی» که فشارها و محدودیت‌های آنچه می‌تواند در نهایت به عنوان یک سیستم اقتصادی، سیاسی و فرهنگی خاص دیده می شود که برای اکثر ما فشارها و محدودیت های تجربه ساده و عقل سلیم به نظر می رسد.» پس می توانید بگویید که دموکرات-جمهوری خواهان به چیزی شبیه هژمونی در جامعه آمریکا دست یافته بودند. برای مدتی
دیگر دوره‌های جدیدتر هژمونی در سیاست آمریکا شامل نظم نیو دیل و متعاقب آن انقلاب ریگان است که شرایط سیاست و سیاستگذاری آمریکا را برای تقریباً دو دهه پس از خروج رونالد ریگان در سال 1989 ساختاربندی کرد. در اوایل تا اواسط دهه 19 میلادی. قرن، ما چیزی مشابه را در تسلط طولانی مدت اندرو جکسون و حزب دموکرات مارتین ون بورن می بینیم که تنها در آستانه بحران مقطعی فروپاشید.
اگر دوره‌ای مشابه دوران ما وجود داشته باشد، با دو ائتلاف به طور مساوی، که هرکدام برای رسیدن به یک پیروزی پایدار بر دیگری تلاش می‌کنند، آن دوره در اواخر قرن نوزدهم است، با دو قطبی شدن شدید حزبی، رقابت‌های نزدیک در انتخابات ملی و مشارکت بسیار بالا. در آن زمان، مانند اکنون، حاشیه ها باریک بود. در آن زمان، مانند اکنون، دعواها شدید بود. و سپس، مانند اکنون، ترکیب این دو، برخی از قوی‌ترین و ایدئولوژیک‌ترین طرفداران را وادار کرد تا بازی را به نفع خود تقلب کنند.
پس آنچه که چیزها را تغییر داد، اساساً یک شوک برای سیستم بود. فروپاشی جنبش پوپولیستی، ظهور جیم کرو در جنوب و سرکوب سراسری نیروی کار، نفوذ سرمایه صنعتی – که عمدتاً از طریق حزب جمهوری‌خواه کار می‌کرد – را بر کل نظام سیاسی تثبیت کرد. برای از بین بردن کامل آن به یک فاجعه، رکود بزرگ نیاز است.
من فکر می‌کنم که ما در دور دیگری – یا دو یا سه یا چهار – دوره‌های انتخاباتی نزدیک و سخت و بدون پیروزی یا شکست قاطع برای هیچ یک از طرف‌ها قرار داریم. اما چیزی خواهد آمد؛ چیزی – چه اقتصادی، چه محیطی و یا قانون اساسی – نظام را شوکه خواهد کرد و به یکی از ائتلاف ها فرصت گسترش و تلاش برای به دست آوردن هژمونی بر نظام سیاسی را می دهد.
سوالی که در ذهن من وجود دارد این است که کدام نیروها در این کشور به بهترین نحو سازماندهی می شوند، چه برای خیر و چه برای بد، تا زمانی که در نهایت چیزی اتفاق می افتد، از آنها استفاده کنند.
